HAYALLERİMİ SEVİYORUM.

Yola çıktığımda dikenler vardı.
Umutsuzluk, karamsarlık, yalnızlık vardı yola çıktığım yerde…..
Ve ayaklarımda dikeler vardı.
Yola çıkmamı engelleyen dikenler.
Sadece oturup ağlıyordum halime.Yana yakıla ömrümü bitiriyordum..

Sonunda dikenlere aldırmamaya karar verdim.Özledim gülleri ve dayanamadım onlarsız olmaya.Ben güllere koşmaya layıktım.Kararlıydım ve artık koşacaktım.Benden çooookk uzakta olsalar, bitmez gibi görünse de yollar..
Kavuşacaktım allı güllü hayallerime…
Önce uflanıp puflandım her adımda dayanılmaz acılarla ayaklarımı yakan dikenlere.Ama marifet, hayaline koşarken acılara dayanmaktı..
Ben inanıyordum marifetli olduğuma.
Umrumda değildi ayaklarımdaki yaraların yolları daha da uzatması….

Sızılarımı unuttum.
Çünkü hayallerimde güzellikler vardı beni mutlu eden.Umutlarım vardı beni yuuşak koltuğumdaki uyuştuğum yerden kaldıran…
Ulaştım gül bahçesine.
Gülden umutlarım oldu, gülden dostlarım oldu.
Hayallerim oldu daha da daha da daha da fazla.

O zaman beni bekleyen yeni hayaller gördüm yarınlarda ve koşacağım şu andan itibaren, dostlarımla beraber yarınlara, UMUTLA.


Yaşamayı seviyorum.Dostlarımı seviyorum.SEVİYORUM HAYALLERİMİ….