--arkadaşlar bu alıntı bir yazıdır, paylaşmak istedim...--
"Aynı sokakta oturuyorduk.Hergün bir kızla geliyordu eve.Adı ESRARENGİZDİ,
herkes onun hakkında farklı şeyler söylerdi.Fakat kimse gerçeği bilmezdi
kirli sakalları vardı.Yeşil gözlü, kumraldı.Mahallenin kızları hayrandı
ona bense nefret ederdim.Hiç kimseyle konuşmaz,sadece gelir geçerdi.
Birgün onunla yolda karşılaştık.Çok güzel bir yüzü vardı,bana gülümsedi.
Şaşırdım ama yine de onu sevmiyordum. Fakat o çok farklıydı...Gece boyunca
lambası yanardı.Uyumak yerine onun evini seyrediyordum, onu sevmediğim halde herşeyiyle
ilgileniyordum. Yavaş yavaş onu gözlemeye başladım, o an anladım ki hep
kendimi kandırmışım, ona karşı hissettiğim şey sevgiymiş.Artık o eve gelmeden
uyuyamıyordum. Yanına gelen kızları kıskanırdım.Herkes onun kötü olduğunu
söyleyince hep onu savundum.Onunla karşılaşmak için kapıda dururdum.
Onu yine yolda gördüm bana göz kırptı yanımdan geçerken onu çağırdım. Acelem
var KÜÇÜĞÜM dedi. Bana aramızdaki yaş farkını hatırlatmıştı.Eve gidip
sabaha kadar ağlamıştım.Karar verdim,ona aşkımı ilan edecektim.Yolunu
gözledim.Birgün onu gelirken gördüm. Peşine düştüm o eve girdi. Biraz bekleyip kapıyı
çaldım.Açtı,ne var KÜÇÜĞÜM dedi.SENİ SEVİYORUM dedim.Gülümsedi.EVET dedi. ne evet dedim,
konuşmadı.Koşarak dışarı çıktım.Bir ay boyunca evden çıkmadım.Birgün kızlarla konuşurken
ambulans geldi,onun evine girdi.Sedye ile onu dışarı çıkardılar. Önümüzden geçerken;
Ben de seni KÜÇÜĞÜM dedi ve gözlerini yumdu.Kıpkırmızı oldum herkes bana bakıyordu...
Ağlayarak koşmaya başladım. Akşama kadar sokakta gezdim.Göz yaşlarım durmadan akıyordu.
Sonra eve geldim. Annemler ondan bahsediyorlardı.Sevdiği bir kız varmış.
Ailesi evlenmesine izin vermeyince kız evden kaçmış.Sokak serserileri onu öldürmüş.
Eve getirdiği kızlar evi olmayan kızlarmış. Kimi sevdiyse ölmüş.Çok sevip Acı çekmiş.
İntihar edip hastaneyi aramış.Polisler evin duvarında KÜÇÜĞÜM tazısını bulmuş;
KÜÇÜĞÜM sen de ölme yazıyormuş bende seni sevdim.Sevdiklerim gibi sende ölme diye ben öldüm KÜÇÜĞÜM...