BAGISLA...

Ya zamanından çok erken gelirim
Dünyaya geldiğim gibi
Ya zamanından çok geç
Seni bu yaşta sevdiğim gibi

Mutluluğa hep geç kalırım
Hep erken giderim mutsuzluğa
Ya her şey bitmiştir çoktan
Ya hiçbir şey başlamamış

Öyle bir zamanına geldim ki yaşamın
Ölüme erken sevgiye geç
Yine gecikmişim bağışla sevgilim
Seviye on kala ölüme beş

bu son derece güsel

Sanki şiir 70 yaşındaki bir adamın yazdıklarına benziyor yaşlandığımı hissettim bir ara.. yaşlanınca bende şair olurum heralde ozaman daha farklı oluyor şiirler daha bi olgun..

Şiir için teşekkürler + Saygınlık

Ya zamanından çok geç
Seni bu yaşta sevdiğim gibi




burası tam beni anlatıyor...




saolun



bu arada ilk saygınlıgım sizden tesk.

Seni sana rağmen yaşadım ben.Hep kaçışlarla dolu,hep eksik... Bir yanını tamamlasam, mutlaka başka bir yerden açık veriyordum. Tamamlamaya uğraştıkça senin gizlerinde kaybolup gidiyordum.
Bedenine değil, ruhuna taliptim ben. Bu yüzden bu kadar zorlanıyordum.
Ben bir adanın değil, bir kıtanın kâşifiydim. Yola çıkmıştım bir kere dönüşüm yoktu; ama , öyle çok duraklıyordum ki, geriye dönüp baktığımda başladığım yerden birkaç metre bile uzaklaşamadığımı fark ediyordum. Üstelik menzilin ucundaki sen, benden daha hızlı yol alıyordun, belli ki kaçıyordun. Ufukta bile görünmeyen bir seraptın artık.
Kaç kez ‘vazgeç’ dedim kendime, kaç kez o yolun kenarındaki bir ormana girip yok olmayı düşündüm.
Zaten yaşadığım da bu değil miydi? Seninle birlikte varlık bulduğumu düşünürken, senin olmaman yokluk hissinden başka ne verebilirdi ki bana?
Oysa nasıl da coşku doluydum başlarken... Gecelerimi de gündüzlerimi de sana adamaya hazırdım. Her gün yeni bir yönünü öğrenip şaşıracaktım. Seninle yaşadığım hiçbir şeyin tadını unutmayacaktım. Sen, sonbahar rüzgârında kopmuş, serseri, bir defne yaprağı, ben sana dal olacaktım.
Hangimiz yaprak, hangimiz dal karıştırıyorum artık. Ben bu uykuları uyuyalı çok olmuştu. Şimdi aynı uykuları yeniden uyuyorum. Acı uykusu, hüzün uykusu, korku uykusu... Bir gece birinin bir gece diğerinin sonsuzluğunda kayboluyorum.
Ne garip, kendimi kuşatma altındaki bir ordunun komutanı gibi görüyorum. Ne çok askerim var bana ihanet eden... Ben düşmanı alt edemediğimden değil, bu arkadan vuruşlar yüzünden yeniliyorum...
Bir beyaz bayrak gerekiyor artık bana. Bütün mevzilerini kaybetmiş bir komutanın onurunu daha fazla zedelemeden teslim olmayı bilmesi gerek. Uzun sürmez esaretim. İçimde bu yenilginin acısını yıllarca taşıyacak olsam bile bir yolunu bulup kavuşurum özgürlüğüme.
Gidiyorum. Geride yaşanmamış zamanları bırakarak. Sen de ürkekliğinle baş başasın ...
Hep tamamlanacak değil ya, bu da böyle yarım kalsın...!