Yadigar Ejder...Kemal Sunaldan Dayak Yiyen Efsane

Yadigar Ejder



Dev Cüsseli seyrek dişli hani hep Kemal Sunal dan dayak yiyen hala hatırlayamadıysanız doktor civanım filminde kemalin yarıştığı sünnetsiz gafur şark bülbülü filminde gazino patronu fethi'nin döverek rahatladığı mazlum, gerzek şaban filminde kahveci hamza hatırladınız değilmi...
Yüzleri çok tanıdık ama adları bilinmeyen insanlar vardır hayatın bir yerinde. Varlıkları sadece başkalarının varlığını güçlendirmekle tanımlanan insanlar vardır. Herhangi birileri, falanca ya da filanca. Adı, soyadı hiç önemli değil. Başkalarının statüleri uğruna aşağılanan, itilen, hırpalanan gerektiğinde ölümlere gidip gelen insanlar.

Ya da figüranlar diyelim biz bunlara.

Perdenin hazin yüzleri.

Adları sinema afişlerine yazılmayanlar. Yüzleri tanıdık, isimleri bilinmeyen insanlar. Belki de kahvedekilere en çok benzeyenler. Yeşilçam'da da kahvede oturmazlar mı iş beklemek için. İnşaat işçilerine ne çok benzerler. Bir yapımcının kahveye girip de iş dağıtmasını beklemek.

Makyajsızlar...

Senaryoyu okuma ihtiyacı olmayanlar. Filmin bir yerinden girip, öylece yok olanlar. Dayak yiyip, ölüp, çay dağıtıp, durakta bekleyip filmden kopup gidenler. Hayatın ıssız sokaklarında gezip, filmin ayrıntı karelerinde yer bulanlar. Makyaja ihtiyaç duymayan figüranlar.

Onlardan biriydi Yadigar...

İri gövdeli, uzun boylu, seyrek dişli, çirkin bir adam. Kötüler hep çirkin olmalıdır değil mi?

Filmlerde eşşek sudan gelinceye kadar dayak yerken tanıdık bu iri adamı. Bazen Cüneyt Arkın dövüyordu bazen de Kemal Sunal. Şaban'dan dayak yemesi ne kadar da trajiktir. Eğer günlük hayatta olsa hepsini dövebilecek niteliktedir Yadigar. Gel gör ki dayak yemek için para almaktadır. O da dayağın en iyisini yer.

O dayak yerdi biz gülerdik. Kahramanımız gözümüzde büyürdü ona dayak atarken. O kadar iri bir adamı dövebilmesine hayran olurduk kahramanımızın. O ise sesini çıkarmadan içtenlikle yerdi dayağı. Hep kötü bir babanın adamıydı Yadigar. İyi insanlara saldırır, kötülüğe hizmet eder, haince kahkahalarla gülümserdi.

Sahiden o kadar kötü olabilir miydi?

Diğer figüranlar onun kadar iri olmadığı için onun dayak yemesinin ayrı bir anlamı olurdu. İşi daha önemli hale getirirdi. En son o dayak yerdi. Final döğüşü olurdu. Onu dövmenin önemi hepsinden çoktu. Çünkü en dövülemez olanı oydu.

Bu sahneler hiç değişmedi. Yani onun bir kez olsun dövebildiğini ve böylece filmin bittiğini görmedik. Senaristler hiç sürpriz yapmadılar bu iri adama. Günlük hayatın akışı, kaderin tecellisi hiç değişmedi. İsmi anılmayanlar, makyajsızlar hiç finalde tutunamadılar. Filmin acı karelerine malzeme olup, yitip gittiler öylece.

Yeşilçam'ın figüranlar kahvesinin kasvetli havası sinmişti Yadigar'ın üzerine. Gülümsemiyordu koca adam. Günler boyu iş beklemek sonra filme girip bir ton dayak yiyip çekip gitmek. Yediremiyordu kendine ama ekmek parası işte. Emekçisi olmuştu sinemanın. Öyle bar köşelerinde değil filmin içinde emeğini konuşturuyordu Yadigar. Türk sinemasının binlerce karesine görüntü vermişti. Varsın ismi de bilinmesindi.

Gerçi hayat zordu. İki film yapıp imaj yapanlar, soyunanlar, dünkü çocuklar parayla oynarken yılların sinema emekçisinin karnı günlük doyuyordu.

Bugün doyuyor yarını bekliyordu koca adam.

Son zamanlarda işleri iyi değildi Yadigar'ın. Parasızlık çekiyordu. Birileri ün, para, imaj peşinde koşarken Yadigar'ın durumu gitgide kötülüyordu.

Hey gidi koca adam.

Her yanını utanç kaplamıştı. Dayak yemekten büyük bir utanç. İyice parasız kalmış karnını doyurmakta güçlük çekiyordu. Kirasını ödemeyeli çok zaman olmuştu. Tek göz bir odaydı kaldığı. Buna rağmen kira parası bulmakta güçlük çekiyordu.

Bir gün evinden çıkardılar Yadigar'ı. Kimi kimsesi yoktu İstanbul'da. Buz gibi soğuk bir gece vakti Taksim'e çıktı birkaç parça eşyasıyla.

Havada hain bir soğuk kol geziyordu. Kimsecikler yoktu koca meydanda.

Buralarda ne kadar çok dolaşmıştı.

Bir banka uzandı. Ellerini bacaklarının arasında ısıtmaya çalıştı.

Öksürüyordu epeydir koca adam. Uyku girmedi önce gözlerine. Yarını düşünüyordu.

Sonra yorgunluk çöktü. Ağır ağır kapandı gözleri.

Bir uyudu, bir daha uyanmadı.

Bir uyudu, bir daha dayak yemedi kimseden.

Bir uyudu kimseler bilmedi ismini.

Bir öldü yalnız Taksim Meydanı ağladı koca adama. Sokak köpekleri tuttu yasını.

Yaşamın son karesini asillere yakışır bir onurla oynadı adam.

Bir figüran gibi öldü; kimsesiz, yalnız, gözyaşı dökmeden....



Yadigar Ejder

Gerçek İsmi
Yadigar Kuzu

Doğumu
05/10/1947

Ölümü
14.01.1992 - İstanbul

Diğer
Taksim Parkında donarak ölmüştür.


Filmleri

Dalgacılar 1992
Ula Ula Niyazi 1991
Canımdan Can İste 1989
Tecelli 1989
Sen Benimsin 1988
Vahşiler 1987
Otobüs Yolcuları / İhsaniye - Karasu 1987
Bela 1986
Tarzan Rıfkı 1986
Balta 1986
Kıratlı Süleyman 1986
Ninja Gece Savaşçısı 1986
Size Selam Getirmişem 1986
Tokatçılar 1986
İnfilak 1986
Beyoğlu'nun Arka Sokakları 1986
Kanun Adamı 1985
Gariban Beşler 1985
Şaban Pabucu Yarım Salimin adamı 1985
Gırgıriyede Büyük Seçim 1984
Belalı Fedailer 1984
Sevdalı 1984
Zalim Dünya 1984
Kılıbık 1983
Gırgıriyede Cümbüş Var 1983
Toprağın Kanı 1983
Baş Belası 1982
Dünyayı Kurtaran Adam Yaratık 1982
Doktor Civanım Gaffur 1982
Yor 1982
Üç Kağıtçı Hamza 1981
Devlet Kuşu 1980
Gerzek Şaban 1980
Sarışın Tehlike Emile 1980
Umudumuz Şaban Ayı Necmo 1979
Şark Bülbülü Mazlum 1979
Süpermen Dönüyor 1979
İki Cambaz 1979
Benim Yaşantım 1979
Püsküllü Bela / Dilberim Kıyma Bana 1979
İnsan Sevince Mahkum 1979
Korkusuz Korkak Tetikçi 1979
Kara Murat Devler Savaşıyor 1978
Çarli'nin Kelekleri 1978
Balkona Etti / Haydar 1978
Avanak Apti Urfalı Apti 1978
Taşı Toprağı Altın Şehir 1978
Bazıları Cacık Sever 1977
Yıkılmayan Adam 1977
Ben Bir Garip Keloğlanım 1976
Su Perisi Elması 1976
Sahte Kabadayı 1976
Almanyalı Yarim 1974
Zambaklar Açarken 1973
Eşrefpaşalı

nedense bizim ülkemizde sanatcılara deger verilmiyor.
düşünsene neo donarak parkda öldügünü ( Allah korusun ) ne kadar kötü ve içler acısı
neden devlet bunlara yardım etmezki.

vah bizim insanlığımıza :(

Taksim Parkında donarak ölmüştür.

Ne biçim milletiz ya...