Saat ölümü 5 geçmekte :((

Tutsak düşmüş yüreğim,
Kangren bir sevdanın pençesine...
Daha ne kadar sürer bu çırpınış bilmiyorum!
Bir tek gözlerim var gören,
O'da ne yana baksa sen yoksun...
Nerede arasam seni bilmiyorum...
Ben hala vurup çıktığın kapının ardında dururken,
Kim bilir neredesindir şimdi,
Ne yapıyorsundur kim bilir?
Varlığın ağır geliyordu gözlerin gözlerimdeyken,
Yokluğunsa ölümlerin en acısı, en acımasızı,
Yanımdayken omzuma bütün kentin yükünü yüklüyorlardı da,
Ben başımı kaldırıp gözlerine bakamıyordum sanki...!
Oysa şimdi mevsim hazan,
Ve saat ölüme 10 kala yazıyorum sana...
Sen yoksun...!
Ben yokluğunla boğuşuyorum!
Sanki tüm kent doğrultup silahını üstüme,
Aynı anda çekiyor tetiği...!
Kalbim delik deşik!
Beynim paramparça!
Gözlerim her daldığı yerde yine seni arıyor,
Ve ben;
Beklide bir daha girmeyeceğin,
Umarsızca kapattığın kapının ardında,
Öylece seni bekliyorum...!
Günlerden ayrılığın ertesi,
Ve ben;
Ölüme 5 kala yazıyorum sana...
Sen yoksun...!
Ben karabasan gecelerle boğuşuyorum,
Her an seni aramaktan,
Uyku görmez oldu gözlerim...!
Artık gece ve gündüz de fark etmiyorum hayatımda,
Nasılsa sen yoksun,
Bana umut veren kahverengi gözlerin yok,
Yeni gün bana bir şey getirmeyecek nasılsa,
Güneş içimi ısıtmayacak,
Yağmur saçlarımı ıslatmayacak,
Ve soğuktan donan ellerim ellerinde ısınmayacak,
Öyleyse akmasın zaman!!!
Rüzgar kokunla gelip adını kulağıma fısıldamasın!!!
Şimdi saat ölüme vuruyor...!
Kahverengi gözlerinin pençesinde,
Umutlarım can çekişiyor,
Ve yüreğim tutsaklığına isyan ederek,
Bu kangren sevdaya yeniliyor artık,
Bak ellerim soğumaya başladı bile...
Son satırlarımı yazıyorum,
Ama sen hala yoksun...!
Oysa sen varsan bende varım!!!
Sen varsan hayat var!!!
Sen varsan umutlarım olabildiğince mavi!!!
Gel gör ki saklı yaram,
Bu saatten sonra senin olmanın bile,
Bana hiç faydası yok...!
Çünkü...
Saat ölümü 5 geçmekte...!!!