ben senı ben gıbı sevdım

Sevdalarda kural mıdır bilmem?
Aramızda karlı dağlar oldu önce...
Bense güneşi avucuma alıp,
Dağlardaki karı erittim...
Yine de yol vermedi dağlar ama;
Seni kendime Şirin yaptım,
Dağları delerek sana geldim,
Ben seni Ferhat gibi sevdim...

Yol bu....
Bin bir türlü zorluk vardı önümde,
Fakat, yorulmadım yürümekten,
Yılmadım sana gelmekten..
Ellerim çatladı, kurudu dudaklarım.
Dudaklarımı değil, suları ıslattım,
Seni kendime Leyla yaptım,
Ben seni Mecnun gibi sevdim...

Uzadıkça uzadı sana gelen yollarım.
Yaşadıkça ömür, gittikçe yol bitermiş,
Ömrüm bu yolda bitsin diyerek,
Yol gittikçe ben gittim,
Sanma ki gitmekten bittim.
Seni kendime Aslı ettim,
Ben seni Kerem gibi sevdim...

Her şeye küstüm bu sevda yüzünden.
Hatta kendime bile küstüğüm oldu da,
Hayata ve sana küsemedim gülüm.
Bu bendeki, ne hırstı, ne de cesaret.
İçimde deryâları taşıracak bir sevda,
Okyanuslara sığmayacak bir arzu vardı.
Belki de sendin bu büyük Arzu,
Ben seni Kamber gibi sevdim.

Farz et ki ben anamdan yeni doğmuşum,
Üzerimde bir kat elbise bile yok.
Her insan çıplak doğmaz mı gülüm?
Ama ben,
Çıplak fakat,
Kocaman bir yürekle doğmuşum.
Belki Ferhat, belki Mecnun,
Belki Kerem, belki Kamber kıskanacak ama;
Biliyor musun o kocaman yürekle,
Ben seni, BEN gibi sevdim.