[ BiR NaMaZ ]

Selime üç aydır mescide gidemiyordu. Ezan sesini duyduğunda, herzamankinden daha çok mescide gitme arzusu uyanıyordu onda... Çok, ama çok özlemişti mescidi, orada kılınan o muazzam cemaat namazlarını... Bebeğini dünyaya getireli üç ay olmuştu. Onu yanına bırakıp gideceği kimsesi olmadığından, bu müddet zarfında mescidden ve cemaat namazından bütünüyle mahrum kalmıştı. Kocası seyyar satıcıydı; hurma satardı, evinin geçimini sağlayabilmek için sabah erkenden evden çıkar, akşama değim Medine sokaklarını dolaşır dururdu... Bu sebeple de ne ev işlerine yardımcı olabilecek vakti vardı; ne de bebeğe bakması için bir dadıya verecek parası... Selime buna rağmen, hayatından memnundu. Fakat yine de ezan sesi kulağına çalındığında bir garip hüzün çöküveriyordu yüreciğine... resulullah'ın -sav- mescide hayat veren o sımsıcacık yumuşak sesini hatırlıyordu hemen... Ezan sesini duyduğunda, tıpkı geçmiş günlerde olduğu gibi çabucak mescide gidip cemaate katılabilmeyi ne kadar da arzuluyordu... Ne yazık ki bu arzı, üç aydır yüreğinde kalmıştı sadece.

Üç ay önce doğum yapmıştı, Onun ilk çocuğuydu bu... Yavruca hep ağlıyordu, rahatsızdı, susmak bilmiyordu bir türlü... Bu yüzden Selime genellikle çok yorgun ve uykusuzdu. Mescide gidip cemaate katılır ve Resulullah'ın -sav- ardında namaza duracak olursa bütün yorgunluğunu unutacağını, içinin mutlulukla dolup, yeniden neşesine kavuşacağını bilmiyor değildi. Fakat bebeği kime bırakacaktı? Kimsesi yoktu ki...

Hava kararmak üzereydi. Tam o sırada ezan-ı Muhammedî sesi Medine semalarında çınladı: "Allah-u Ekber!"...

Selime'nin yüreğine o âşina hüzün bulutu çökmüştü yine... Gözleri bebeğine takıldı, bakışlarını ondan ayırmaksızın bütün varlığıyla ezanı dinlemeye başladı... Yavrucak uyuyordu, soluk alışları pek sakindi bugün... Selime'nin tahammülü kalmamıştı artık, Resulullah'ın -sav- cemaatine katılmalıydı. Aceleyle yerinden doğrulup abdest aldı, giyinip örtündükten sonra itinayla yavrusunu kucağına alıp evden çıktı. Hızlı adımlarla mescide doğru yürümeye başladı. Heyecanla etrafına bakındı; adımları âdetâ kendiliğinden mescide sürüklüyordu onu şimdi. Tedirgindi, cemaate yetişebilecek miydi acaba?.. Mescidin kapısına vardığında rahat bir nefes aldı, namaz henüz başlamamıştı. Cemaate yetişebilmenin verdiği coşkun bir mutlulukla mescide girdi. Bu sırada kucağındaki yavrusuna takıldı gözleri, uyanmıştı; gözlerinin içi gülüyormuşcasına tatlı bakışlarıyla gülümsüyordu annesine. Selime'nin sevincine diyecek yoktu, "Keşke daha önce akıl edebilseydim bunu!.." diye söylendi kendi kendine, "Boşuna sıkmışın kendimi demek ki... Daha önce de çocuğumu yanıma alır, mescide gelebilir ve cemaatle namaz kılabilirdim pekâlâ... Hem de Resulullah'ın arkasında... Onun imametinde kılacağım bir rekat namaz bile büyük ganimettir bana!.. Onunla cemaat kılmak varken, evde tek başına nasıl kılabildim namazlarımı bunca süre?!"

Birden müezzinin "Namaz başlıyor, acele edin!" diye bağırdığını duydu. Çabucak kendini toparlayıp saflara doğru yürüdü, bir safta durup boş bir yer aramaya başlamıştı ki Resulullah'ın -sav- tekbir sesini duydu. İftitah tekbiriydi bu, namaz başlamıştı.

Selime, bebeğini yavaşça yere, mescid zeminine serilen yegane örtü olan hasırın üzerine bıraktı. Çocuk sakindi... İçinden, namaz bitinceye kadar onun böylece sakin durmasını ve üç aydır cemaat namazı kılamayan annesinin bunca özlemden sonra ilk namazını gönül huzuruyla kılmasına izin vermesini diledi. Ardından, hemen hazırlanıp tekbir getirerek namaza durdu.

Resulullah'ın -sav- gönüllere hayat veren, kalpleri huzurla dolduran sesi duyuluyordu şimdi... Onun sesinden başka çıt yoktu mescidde... Mescidin duvarları, dışarıdaki kuşlar, hatta gökyüzü bile onu duyabilmek için susmuştu âdetâ. Selime, Resulullah'ın -sav- telâvet ettiği Hamd Suresi'ni dinliyordu bütün varlığıyla... Bu sureyi Resulullah'ın -sav- ağzından duyabilmek, üç aydır nasib olmamıştı ona... Allah Resulü, Hamd Suresi'nin âyetlerini sakince, tane tane okumadadaydı. Selime'nin kalbi, tarifi imkansız bir coşkuyla garkolmuş, sınırsız bir huzura gömülmüştü.

Namazın üçüncü rekatı bitmişti şimdi, Resulullah'ın -sav- takbir sesiyle herkes rükuya vardı: "Subhân-e rabbiy'el âzimî ve bihamdih..."

"Allah-u Ekber!"..
İşte tam bu sırada... Tekbir sesinin hemen ardından ansızın yükselen bir bebek çığlığı, mescidin bütün sessizliğini bozuverdi...

Selime'nin bebeğiydi bu!.. Dünya başına yıkılmıştı birden sanki... Mescidin huzur veren sessizliği, onun bebeğinin çığlıklarıyla bozulmuştu işte!.. Pek utandı, ne yapabilirdi ki?! Namazını bozamazdı, bebeğin çığlıklarıysa dinmek bilmiyordu hiç!.. Selime, nemazın nasıl bittiğini anlayamadı; mahcubiyetten kıpkırmızı olmuştu yüzü.. Bebeğini mescide getirmek suretiyle namaz sırasında herkesin huzurunun kaçmasına sebeb olduğunu düşündükçe mahcubiyeti artıyor, çocuğunu mescide getirdiği için kendisini lanetliyordu. Bütün dileği, namazını bir an önce bitirip çocuğunu alarak, mescitten hemen uzaklaşabilmekti.

"Allah-u Ekber!"

Herkes doğrulmuştu, Selime de doğruldu. Çocuk halâ ağlıyordu...

Namazın ikinci rekatı çok çabuk bitmişti. Resulullah -sav- Hamd Suresi'nin ayetlerini aceleyle okumuş, rüku ve secdeyi de çabucak tamamlamıştı. Namazın üçüncü rekatı da her gün alışılagelen süreden daha erken bitti.

Selime'nin bebeği bermutad ağlamaktaydı. Ne yapacağını bilemiyordu; aklı hep bebeğinin yanında olduğundan, Resulullah'ın -sav- o gün namazı çok erken bitirdiğini farkedemedi. Selime, bebeğinin namaz kılanları rahatsız ettiği, mescidin huşu'sunu dağıttığı düşüncesiyle üzgün ve mahcup bir halde çocuğunu alıp çabucak mescitten çıkmayı tasarlarken ansızın Resulullah'ın -sav- gülümseyen çehresiyle karşılaştı! Resulullah -sav- Selime'nin bebeğinin yanına diz çökmüş, ona bakarak gülümsüyorlardı!.. Allah Resulü'nün mütebessim çehresini gören bebek hemen sakinleşivermişti, artık ağlamıyordu!..

Mesciddeki cemaat, o gün namazın bir hayli erkne bitmesini şaşkınlıkla karşılamış, buna bir anlam verememişlerdi. Resulullah'ın -sav- namaz biter bitmez kalkıp gittiğini görünce ise şaşkınlıkları bir kat daha arttı. Resul-ü Ekrem -sav- çok geçmeden geri dönmüştü, hemen etrafına toplanıp bu davranışının hikmetini sordular. Hz. Peygamber, "Duymadınız mı?" buyurdular, "Bir bebek ağlıyordu..."

Mescidde bulunanlar, o bebeğe yardımcı olabilmek için Resulullah'ın -sav- namazı erken bitirdiğini anladılar.

Selime, mahcub değildi artık... Bebeğini şefkatle kucaklarken "seni gidi yaramaz..." diye mırıldandı, "Öylesine ağlayıp şamata kopardın ki, Resulullah -sav- bizzat ilgilendi seninle. Büyüdüğün zaman bu olayı hatırlatacak ve Resulullah'ın -sav- çocukları ne kadar sevdiğini anlatacağım sana."

Ne büyük şefkat.. Paylaştığın için teşekkürler.

tsk paylasım için abla