Hazan Mevsimi

Hazan mevsimi bizden uzak değil aslında
Gün gelir kapını açtığında bir hazan yeli dolar içeriye
Kurumuş sonbahar yaprakları ellerinde kalan
Un ufak edercesine sık ellerini

Ölüp tekrar yaşayacağını bilirsin hazan mevsiminde
Etrafındakiler seni yok bilse de
Sen her bahar rüzgârında
Tekrar çiçek açarsın

Kupkuru olan dalların kırıldığını sanırsın ama hep olduğu yerdedir
Geçer hazan yeli
Yemyeşil çiçek açmaya çalışır
Güller gonca acar yanında

Salkım saçak olur üzüm dalları
Önce kurusanda
Sonra yeşer sende
Sen salkım saçak olurdun

Durmadan vur yüreğime
Sende soldur beni hazan mevsimleri gibi
Dol içime her nefeste
Yak içimi söndürmeye gerek yok

Unutmuş bile olsak birbirimizi
Sil sekte kendi benliğimizden kendimizi
Durup düşünmek gerek
Berfin yıllarını

Olan olup bitiyor biz sadece ardın baka kalıyorduk
Adını bulmak gerekirdi
Gökyüzünü izleyen masmavi gözlerimizde
Adı özlem olsa bile bulmak gerek adını

Göğüssümün kafesini açsam hazan mevsimine Berfin aylarına
Tel tel olurdu saçların
Sırtımı dönsem özlem hasret içinde
Yürüdüğüm yollar bitmeyecek

Hazanın ardından bahar kovalar
Yaz olur sımsıcak
Kollarını konar martılar
Bir yuva sıcaklığı gibi yaşarlardı benim gibi
Sıcak sımsıkı tutar kanatlarını
Dönmek gerektiğinde
Dalardı uzun masmavi gökyüzüne