Kırık Link Bildir! #252647 02-09-2007 09:44 GMT-1 saat
İçilmiş kahvenin fincan dibindeki telvesi gibi otururdu içime
ayrılık,
sevmezdim o yüzden gitmeleri
cam kenarı olurdu oturduğum koltuklar
seni seyrederdim
yol boyu
ne kadar çoktun
ve
ne kadar değişik.
ay ışığı aydınlatırdı geceyi;
bazen
bacasından duman tüten karanlık bir evde uyurdun,
yolun kıyısında ki
ince dallı bir ağaçta silüetin görünürdü
kaybolurdun
arabanın hızında,
bense
şaşkın bakınırdım
perdeleri açık bir yurtta ders çalışan öğrenci olurdun.
ay buluta girdiğinde
ışığımdın.
yalnız olmazdın her zaman,
gece lambasının ölgün ışığında cama vururdu suretler
ikimiz olurduk
önce
ellerimi
sonra
içimi ısıtan çay olurdun
yudumlardım seni
bolu dağındaki mola yerlerinde
köroğlu olurdun atın üstünde;
kahramanımdın
bakınca karanlık tepelere,ürperirdim
tan yeri ağarırken çekilirdin rüyalarıma
seninle başlar
seninle biterdi
yolculuk
indirirken valizimi
uykulu yüzümü yalar dı buruk bir soğuk
aylardan
Mayıs
mor zamanıydı Ankara da
yer gök
erguvan
leylak kokardı dört bir yan
başım dönerdi, tanrım!
bu keskin rayihadan
iri cüssesi ve bulunmaz sesiyle türkü söylerdi Mustafa Özarslan
Sakarya caddesindeki o barda dillenirdi
sevdalar,
ayrılıklar
alkol kokardı hüzünler.
ikinci kadehe
olmazdı çoğu zaman paramız
paylaşınca azalırdı aramızda yoksulluk
ben
türküleri sana benzetirdim
yedi kat gökyüzüne çıkarır,yedi kat yerin dibine indirirdi duygularımı...
o zamanlar
biraz tuhaf mıydım?
herkes ve her şey de senden bir parça olmalı
seni hatırlatmalıydı mutlaka
halay çeken gençler
sana benzerdi
sana benzerdi
coşkuları,
canlı figürleri
rakı bardağını tutuşları,
sevdiğinin saçlarında gezinen elleri
giysileri,
sarhoş halleri bile
sana benzerdi biraz
tuhaflık falan yoktu aslında
bilirdim
sana benzemediklerini
ama
hoşuma giderdi seni düşünmek
yaşamak sende
ah...ahh..be...gülüm
aşıktım
aşık,
zilzurna hem de
bir de
bütün telefon külübeleri kurtulurdu yalnızlıktan
ben
Ankara da iken
