sen bana gülmeyi
hayatla iyi geçinmeyi,
gerektiğinde HAYATA sırt çevirmeyi öğrettin...!!
sevmeyi,
birine gülümseyerek " seni seviyorum" demeyi öğrettin...
istemeden kalp kırdığında şirin bir çocuk olmayı,
masumiyetinle kırdıklarını onarmayı öğretin
küçük bir hediyeyle sevdiğini mutlu etmeyi,
onun mutluluğunun senin mutluluğundan önce geldiğini öğrettin...!!!
gülmeyi; içten...sıcacık...
güvenle sevgiyi katıklayıp yüreklere dostluk tohumu ekmeyi ,
her tohumun fidan oluşunu izlemeyi öğrettin...!!
ve benim yüreğime ektiğin tohumların fidan oluşunu izledik...
büyüdü o fidan kocaman bir ağaç olmaya hazırlanırken
dalları teker tekere kırıldı!kırdın o dalları!!
ya da ben o dalları içimdeki fırtınaya hazırlayamadım...
bilmiyordum ki bir gün ellerinle serpiştirdiğin tohumun fidan oluşunu izlemeyi istemeyeceğini...
meyve vermesini görecek kadar
benimle olmayı istemediğini...
ben o ağacı sen benden gittin diye kurutmayacağım,
seninle beraber onun da gitmesine izin vermeyeceğim,
sana olan sevgimle sulayacağım...
sana duyduğum sevgi bittiğinde o ağacı paslı bir makasla budayacağım!!!
tekrar filiz vermesin diye...
bana gülmeyi öğrettin,
sevmeyi öğrettin,
mutlu etmeyi öğrettin
şirin bir çocuk olmayı öğrettin
bunlar sadece sayabildiklerim....
şimdi de unutmayı öğret bana!!!
ben bunu tek başıma beceremiorum...
"geri dön! aslında o öyle değil, seni seviyorum..." diyorum;
ama,
"senden vazgeçiyorum" diyemiyorum...
bunu da öğret bana,
senden vazgeçmeyi öğret ..
