Bir dokunman kaldı…

yüreğim adressiz,
tenha bir köşede.
boğuluyor düşüncelerim,
kemiriyor beynimi.
kim bilir sen nerdesin,
yüreğin nerde, kimlerle.

anne özlemiyle yanan,
bir yetimin gözlerinde,
şimdi bakışlarım.
müebbet mahkumun,
aydınlığında kalbim,
gölgeme siyah katarım.

hani derdin ya hep,
sen çok değerlisin diye,
değiştiremezdi yerimi,
hiçbir şey ve hiç kimse.
bak yalan oldu şimdi,
yaşadığımız her şey.

yine de bana göre değil,
yıkılmak, ölümü yaşamak.
başım dik, göğsüm açık,
ayaklarımın üstündeyim.
her ne olursa olsun,
nefes alabilmekteyim.

ama yine de baş başa,
kalsam da yalnızlığımla,
tek sırdaşımdır o benim.
uğruna harcadığım nefes,
ve yaşadığımız her şey,
belki boşunaydı der geçerim.

söylesene şimdi ne kaldı,
başka alacağın benden.
bir kerecik dokunsan,
bulsam boşlukta kendimi,
öldü der geçersin işte,
başka ne isterim senden.


Hadi..
Bir dokunman kaldı…