zigon sehpa

zigon sehpa

Bu gün ordaydın aynı yerde aynı evde aynı kapıdan girdim içeri.
Tesadüf bu ya aynı anahtar kalmış bende.
Sandalyede yeleğini unutmuşsun
masada kahkahanı
mutfakta bardağını
salonda duruşunu unutmuşsun.
Sonra yan odada hıçkırığını kolidorda gözyaşlarını.
Kapıda çarpıp çıkışını unutmuşsun.
Bir çiçeğin zehri düşmüş zigon sehpaya
bir rujunun rengi düşmüş oval aynaya.
O kavgadan arta kalan kırık vazoyla
ikimizin kalbi düşmüş tozlu balkona.....

Ağlama yar ağlama
bir gün gelir bu hasret biter döneceğim
ağlama bekle beni ağlama....

Duvardaki resminde gülüşün kalmış.
Son içtiğin fincanda dudak izlerin.
Portmantonun yanında gidişin kalmış
kapıda bıraktığın ayak izlerini
yastığının üstünde saçını buldum.
Posta kutusunda mektuplarını
en son dinlediğin şarkını buldum.

O hicazda
o hicazda kalmış göz yaşlarını.
Yazan yazan böyle yazmış demek şarkıyı nasıl anlam buldu.

Sen olmayınca neyleyim köşkü neyleyim sarayı
içinde salınan yar olmayınca....
Sen leylaydın bende mecnundum çöller içinde
sen alevdin bende rüzgar küller içinde
gel de bir gör şu halimi kullar içinde.
Yeşermez bahçem kapanmaz yaram zaman içinde.....

B. GÖKÇE