Ölümüm

ÖLÜMÜM

Bana uzattığın bir buket sevgiydi almaya korktu ellerim.
İlk defa titredi çekindi tutmaya o sevgiyi.
Etraf buram buram sevgi kokarken benim içim sanki buz kesti.
Dona kaldım birden niye böyle olduğumu bilmiyorum ama sevgi gözümü
korkutmuştu.
Sevgi her zaman acımı verirdi insana. İllaki de bir parçasını alevler içinde •yakar daha sonrada ardına bakmadan gider miydi?
Sevgi bu kadar acımasız mıydı?

Zamanlama önemlimiydi ki askta.
O kalbin habersiz misafiri değil miydi?
Beni de bu haliyle yakmadı mı?
Beni eline alıp duvardan duvara vurup kalbimi kor ateşlerde yakıp daha
sonrada kapanmayacak yaralar bırakıp giden o değil miydi?

Bunun için mi sevgiden bu kadar korkuyorum.
Ben ki yasakları dinlemez, nerede imkânsız şey varsa onu istemez
miydim?
Peki, niye simdi sevgiden kaçıyorum.
Önceden ben onu kovalar bulmak için ne cabalar harcardım.
Ya simdi kapımın önünde duruyor ama kapıyı açmak için tereddüt
ediyorum.
İçeri girdiğinde yine üzülen ya ben olursam dayanabilir miyim ki?
Bu darbeyi kaldırabilir miyim?

Ama her seyin bedeli yok muydu?
Ask her zaman mutluluk demek değil ya.
Dünyada en ağır bedeli ask için ödüyoruz herhalde.
Mutlu olmak isteyenlere yanında promosyon olarak acı,
keder ve gözyaşı
veriyorlar.

Dünyanın en bedava şeyi hayal kurmakken biz onu dahi yapamıyoruz.
İçimizde koskocaman bir sevgi ağacı büyütmeye çalışıyoruz.
O ağacın her yaprağında bizim olduğumuzu biliyoruz ama yapamıyoruz.
Çünkü bir gün o ağacın kesileceğini ikimizde çok iyi biliyoruz.
İmkânsız olanların gerçekleşmeyecek hayaller kurmanın ne kadar aptalca
olduğunu bildiğimiz halde keşke böyle olmasaydı demekten alamıyoruz
kendimizi.
Gerçektende askın zamanı yokmuş.
Beyinde bir sürü soru bırakıp gidiyormuş.
Eğer bu soruların cevabı olsaydı demek ki ask olmazmış.
Sevgi insana keder ve dertten başka bir şey getirmezmiş gelirken
yanında.
Sevgi bir şekilde kalbe girerken mantık uçup gidermiş beyinden.
Zaten mantığın olduğu yerde sevginin isi de yok.

Kalbimi senin ellerine bırakırken hiç korkmamıştım.
Bir hamur gibiydim belki de istediğin gibi yoğurup daha sonrada bana
bakıp iste benim eserim diyebilirdin.
Ama ikimizde çocuk değildik ve olanların farkındaydık.
Bu ask bastan sona kadar imkânsızdı ve biz imkânsızı kovalıyorduk.
Bunun sonu da bir yenilgiden başka bir şey değildi.
Sevgi ilk defa yenilecekti ve bizim bunu kaldırabilecek gücümüz yoktu.
En güzel çare sevgimizi kalbimize gömüp uzaklaşmaktı.
Coşkun dereler gibi çağlayan kalplerimizi susturmaktan ve o sevgi ağacının yaprakları sararıp solmadan bu aşka bir son vermeliydik.
Zaten yarını düşünmüyorduk ki. Bizim yasadığımız bugündü ve yarının
hayatımızda yeri de yoktu.
Çünkü bu ikimize de uymazdı.
Bizim sevgimiz konuşmaktansa susmayı tercih ederdi tıpkı bizim gibi.
Zaten sevgimizde bu yüzden yenilmedi mi?

Her şeyin ilacı olan zaman bizim sevgimizin ağrısını bile kesmedi,
kanayan yarasını durduramadı.
Ve rapor sonucunda da yazdığı gibi kanayan kalbimiz daha fazla dayanamadı oda sevgimiz gibi mücadeleye yenildi...


UZUN GECELERDE
UYKUMSA VİRGÜLÜM,,,
BİR KISA CÜMLEDE
SON NOKTADIR
ÖLÜMÜM!!!

___BU KADAR UCUZ MUYDU SEVGİMİZ…___


alıntı..