Âlemler O'na hayran

Dilaver Selvi hocamızın yazısını siz değerli okurlarımızı için yayınlıyoruz.

Yaratılmışlar içinde Allah'ın habibi Hz. Peygamber s.a.v. Efendimiz gibi sevilen, özlenen, hürmet gören, hasretiyle gönülleri yakan başka kim olabilir? O sevgiden, sevgi de O'ndan hâsıl olmuştur.

Cenab-ı Hakk'ın varlık âlemindeki ilk tecellisine habibi Hz. Peygamber s.a.v. Efendimiz mazhar olmuştur. Yüce Allah ilk olarak habibinin nurunu ve ruhunu yaratmıştır. Bunu bir önceki yazımızda dile getirmiştik. Bu yazımızda O'nun başka bir özelliğine, emsalsizliğine dikkat çekmek istiyoruz. Cenab-ı Hak kainatta O'nun bir dengini ve benzerini yaratmamıştır.

Âlemlerin Rabbi onun hakkında şöyle buyurmuştur: "Rasulüm, biz seni, bütün âlemlere sadece rahmet olarak gönderdik." (Enbiya, 107)

O, yaratıldığı günden itibaren âlemlere rahmet olmaya başlamış ve bu sıfat ondan hiçbir zaman alınmamıştır. O'nun rahmet oluşu dünyada olduğu gibi ahirette de devam edecektir.

O'nun hürmetine

Efendimiz'in Allah katındaki derecesine ilk olarak Hz. Adem a.s. şahit olmuştur. Hz. Adem, yaratılıp cennete yerleşince Arş'ta ve cennetin her kapısında "Lâ ilâhe illallah, Muhammedü'r-Rasulullah" ibaresinin yazılı olduğunu gördü. İsmi Rabbi ile birlikte zikredilen o habibe hayran oldu, bu hale de hayret etti. Dünyaya gönderilince de, "Ya Rab, beni Muhammed'in hürmetine affet" diyerek onun ismini vesile edip affını istedi ve affedildi.1

Yüce Allah, habibini Hz. Davud a.s.'a da şöyle tanıtmıştır:

"Muhammed'i kendim için yarattım. Adem'i Muhammed için yarattım. Diğer bütün varlıkları da Adem'in oğulları için yarattım. Onlardan kim kendisi için yarattığım şeyle (gönülden) meşgul olursa, onu kendimden mahrum bırakırım. Kim de benimle meşgul olursa, kendisi için yarattığım varlıkları onun hizmetine veririm."2

Hz. İbrahim a.s., neslinden gelecek olan Hz. Rasulullah s.a.v. için hep şu duayı yapıyordu:

"Rabbim, zürriyetimden onlara senin ayetlerini okuyacak, kitabı ve hikmeti öğretecek, kendilerini temizleyecek bir peygamber gönder." (Bakara, 129)

Hz. İbrahim'in zürriyetinden gelmesini istediği peygamber, Efendimiz s.a.v. idi. Bunun için O'na "Bize kendinizden ve peygamberliğinizin başlangıcından bahseder misiniz?" diye sorulunca şu cevabı vermiştir:

"Adem daha yaratılış çamuru içinde yoğrulurken, ben Ümmü'l-Kitap'ta 'peygamberlerin sonuncusu' olarak yazılmıştım (ve Melekût Âlemi'nde ilan edilip tanıtılmıştım).

Ben babam İbrahim'in duası, kardeşim İsa'nın müjdesi ve annem Âmine'nin rüyasıyım. Annem bana hamile iken kendisinden bir nur çıkıp Şam'ın köşklerini aydınlatmıştı."3

Yüce Allah, önceki bütün peygamberlere habibi Hz. Peygamber Efendimiz'i tanıttığı gibi ümmetini de tanıtmıştır. (Fetih, 29)

Hz. Musa a.s. Tevrat'ta Hz. Rasulullah s.a.v.'in ve ümmetinin sıfatlarını görünce hayran olmuş ve "Ya Rabbi, beni de habibin Ahmed'e ümmet eyle.." diye dua etmiştir.4

Hz. Süleyman a.s.'ın yüzüğünde, kendisine vahiyle bildirilen şu cümle yazılı idi: "Enallâhu lâ ilâhe illâ ene. Muhammedün abdî ve rasûlî: Ben, kendisinden başka ilah olmayan Allah'ım. Muhammed benim kulum ve rasulümdür."5 Hz. İsa a.s. da, ümmetine kendisinden sonra gelecek Ahmed ismindeki son peygamberi müjdeleyip duruyordu. (Saf, 6)

Rasulullah s.a.v. Efendimiz, peygamberler vasıtasıyla önceki ümmetlere tanıtılmış, hepsi onu kendi çocuklarını tanırcasına tanımışlardı. (Bakara, 146). Ayette belirtildiği gibi, savaşta başı sıkışan Ehl-i kitap (yahudi ve hıristiyanlar) onun ismini zikrederek Allah'tan yardım istiyorlardı ve yardım da görüyorlardı. Ancak Rasulullah s.a.v. Efendimiz saadetli vücuduyla âlemi şereflendirip peygamberliğini ilan edince, yahudiler, beklenen peygamber Araplardan çıktı, bizden gelmedi diye haset ve inatla onu inkâr ettiler.6

Ashabın aşkı

Bütün Sahabe-i Kiram r.a., Hz. Rasulullah'ı sevmede eşsiz birer örnektiler. Onlar içlerinde gizledikleri ve halleriyle ispat ettikleri bu sevgilerini bazen edep içinde şu cümlelerle açığa vururlardı:

"Canım sana kurban olsun, anam babam sana feda olsun ya Rasulallah!" Allah için her şeylerini feda edecekleri o sevgili de onlara sevgideki gayeyi şöyle belirtmişti:

"Bir mümin bütün hevâsıyla (duygu ve düşünceleriyle) benim getirdiğime tâbi oluncaya kadar kâmil mümin olmaz."7

Hz. Ali r.a.'a, "Allah Rasulü'nü ne kadar seviyordunuz?" diye sorulunca şu cevabı vermiştir: "Rasulullah s.a.v. bizlere mallarımızdan, çocuklarımızdan, anne ve babamızdan, susuzken ele geçirdiğimiz soğuk sudan daha sevgili idi."8

Abdullah b. Hişam r.a. anlatıyor:

Bir gün Allah Rasulü s.a.v. ile beraberdik. O sırada Peygamberimiz, Ömer'in elinden tutuyordu. Ömer, Allah Rasulü'ne:

- Ben sizi kendim hariç, her şeyden çok seviyorum, dedi. Rasulullah s.a.v. Efendimiz:

- Beni kendinden de fazla sevmedikçe bu iş tamam olmaz, buyurdu.

Ömer sustu, gönlünü yokladı, niyetine baktı, aslında Allah Rasulü'nü her şeyden çok sevdiğini anladı ve samimi olarak:

- Sizi kendimden de çok seviyorum, diye itiraf etti. Rasul-i Kibriya Efendimiz:

- İşte şimdi oldu, buyurdu.9

On yaşından beri hayatını Allah Rasulü'nün hizmetinde geçirmiş olan Enes b. Malik r.a.:

"Sevgili peygamberimi görmediğim gece olmuyor." der, ardından hüngür hüngür ağlardı.10

Hz. Ömer r.a. bir gece dışarı çıkmıştı. Işığı yanan bir ev gördü. İçerinden yaşlı bir kadının sesi geliyordu. Kadın bir yandan elindeki yünü eğiriyor bir yandan söylüyordu:

"Efendim Muhammed'e en hayırlı insanların salâtı olsun. Ona en hayırlı en temiz kullar salât etsin.

Ey Muhammed! Sen geceleri ibadetle geçirir, seherlerde hep gözyaşı dökerdin.

Ah bilsem şu ölüm bana ne türlü gelecek. Acaba ahirette onunla birlikte olacak mıyım?"

Bunları işiten Hz. Ömer r.a. oturup ağlamaya başladı.11

Abdullah b. Zeyd el-Ensarî r.a., Hz. Rasulullah s.a.v. vefat ettiği zaman bahçesinde çalışıyordu. Oğlu gelerek vefat haberini söyleyince ellerini açıp: "Allahım benim gözlerimi al da O'ndan sonra hiç kimseyi görmeyeyim." diye dua etti. O an gözleri kapanıp görmez oldu.

Abdullah b. Zeyd'in sevgisi öyleydi ki, Rasulullah s.a.v.'in huzurundan ayrılıp evine gittiği zaman evde duramaz, geri gelip mübarek cemalini seyrederdi.12

Sevban r.a., bir gün mahzun ve boynu bükük bir vaziyette Allah Rasulü'nün huzuruna girdi. Rasul-i Kibriya Efendimiz s.a.v., "Neyin var senin?" diye sordu. Sevban r.a.:

"Ey Allah'ın Rasulü! Ben sizi kendimden, çocuklarımdan, ailemden ve malımdan çok seviyorum. Evimde otururken sizi hatırlıyorum, duramıyorum, hasretinizden ölecek gibi oluyorum. Derhal koşup sizi görmeye geliyorum." dedi ve ağladı. Rasulullah s.a.v. Efendimiz niçin ağladığını sordu. Sevban r.a. şöyle dedi:

"Sizin ve benim vefat edeceğimizi düşündüm. Siz ahirette peygamberler ile yüksek makamlarda bulunursunuz. Ben cennete girsem bile aşağı makamlarda bulunurum, sizi göremem. Bunun için ağlıyorum."

Efendimiz s.a.v. sükût etti. Biraz sonra, Cebrail a.s. şu ayeti indirdi:

"Kim Allah'a ve Rasulü'ne itaat ederse, işte onlar ahirette Allah'ın kendilerine özel ihsanlarda bulunduğu peygamberler, sıddıklar, şehitler ve salihlerle beraber olacaktır. Onlar ne güzel arkadaştır! Bu Allah'tan bir ihsandır. Her şeyi bilici olarak Allah kâfidir." (Nisa, 70)
Rasulullah s.a.v. Efendimiz ona, "Müjde sana, sevin." buyurdu.13

Hurma kütüğü de O'na meftun

Rasulullah s.a.v. Efendimiz, önceleri Mescid-i Nebevî'de hutbe okurken, mescidin içinde minber yerine bir hurma kütüğüne dayanarak hutbe okurdu. Daha sonra bir minber yapıldı. Rasulullah s.a.v. Efendimiz kütüğü bırakıp minbere çıktı. O anda kütük inlemeye başladı. Öyle ki mescitte olan herkes kütüğün iniltisini işitti.

Âlemlere rahmet Efendimiz minberden inip hurma kütüğünün yanına geldi, elini üzerine koydu, onu kucakladı. Hurma kütüğü sakinleşti, sustu. Rasulullah s.a.v. Efendimiz:

"Allah'a yemin olsun, eğer gelip onu kucaklamasaydım benden ayrılmaya dayanamaz, kıyamete kadar inlerdi." buyurdu. Daha sonra emretti, hurma kütüğü oradan çıkarılıp minberin altına gömüldü.14

Hasan Basrî rh.a., bu olayı anlatınca ağlar ve şöyle derdi:

"Ey Allah'ın kulları! Bir kütük bile Hz. Peygamber'in Allah katındaki kıymetini bildiği için onun hasret ve şevkinden böyle inledi. Siz O'na kavuşma arzusu ile daha çok yanıp tutuşmalısınız."15

Uhud dağının Hz. Peygamber s.a.v.'e olan aşkını da burada hatırlatalım. Rasulullah s.a.v. Efendimiz bir seferden dönerken Medine ve Uhud'u karşısında görünce şöyle buyurmuştur:

"Burası Medine'dir. Şu da Uhud dağıdır. Uhud bizi sever biz de Uhud'u severiz."16

Sonrakilerin özlemi

Tabiûn'dan Halid b. Ma'dan rh.a'in kızı şöyle anlatır:

"Babam yatağına yattığı zaman Rasulullah s.a.v. Efendimiz'e olan şevkiyle onu hatırlar, Muhacir ve Ensar'ı zikreder ve şöyle derdi:

'Onlar benim aslım ve her şeyim. Kalbim onları özlüyor. Onlara kavuşma şevkim çoğaldı. Ya Rabbi canımı tezden al da beni sana ve onlara kavuştur.' Uykusu gelene kadar böyle inlerdi."17

İmam-ı Azam Ebu Hanife rh.a., Ravza-i Mutahhara'yı ziyaret ederken yaptığı münacatta Efendimiz'e olan muhabbetini şöyle dile getirmiştir:

"Duyduğum zaman ancak senden hoş sözleri duyuyorum, baktığım zaman da ancak seni görüyorum."

İmam Malik rh.a'in yanında Rasulullah s.a.v. Efendimiz anılınca ağlar ve inlerdi. Onun bu hali meclisinde bulunanlara ağır gelirdi. Bir gün durumu kendisine açtılar. Şöyle dedi:

"Eğer siz benim gördüklerimi görseydiniz bendeki bu hali yadırgamazdınız. Ben Muhammed b. Münkedir'i gördüm. Ona ne zaman bir hadis sorulsa Allah Rasulü'nün aşkıyla ağlamaya başlardı. Öyle ağlardı ki biz kendisine acırdık."18

Hz. Ebu Bekir r.a.'ın torunlarından Abdurrahman b. Kasım rh.a., her ne zaman Rasulullah s.a.v. Efendimiz'i zikretse, kanı çekilmiş gibi olur, rengi değişirdi. Dili kurur, konuşmakta zorlanırdı.19

İmam Rabbanî k.s.'nin oğlu Muhammed Masum k.s. der ki:

"Hac ibadetimi tamamlamıştım; bana bir melek geldi, elinde bir yazı vardı, yazıda şöyle deniliyordu: 'Bu hac ibadeti Âlemlerin Rabbi tarafından kabul edildi.'

Daha sonra Medine-i Münevvere'ye geldim. Fahr-i Kâinat s.a.v. Efendimiz'in nurlu kabrinin yanında durdum. Âlemlerin Efendisi pak hücresinden çıkıp bana yöneldi. Ellerine sarılıp öptüm. Orada zat-ı âlisiyle özel bir buluşmamız oldu. O anda, yeryüzünden Arş-ı Alâ'ya kadar her şeyin iç yüzü bana göründü. Anladım ki bütün varlıklar Muhammed Mustafa s.a.v. Efendimiz'den istifade etmektedir. O, mahbubiyet makamı için gerekli olan bütün kemali kendinde toplamıştır ve bütün sevenlere tek tek feyz vermektedir."20

Seyyid Ahmed Rufaî k.s., hacdan sonra âlemlere rahmet Rasulullah Efendimiz'i ziyaret için geldi. Saaddetli kabrine yöneldi, önünde durdu, başını eğerek:

"Es-Selamu aleyke ey ceddim, efendim." dedi. Rasul-i Kibriya s.a.v. selama karşılık verip:

"Ve aleyke's-selam evladım." buyurdu. Bunu o anda mescidde bulunan herkes işitti. Sonra Rasulullah s.a.v., Seyyid Ahmed Rufaî'ye gözüktü. Seyyid Ahmed Rufaî, uzunca bir müddet ağlayıp inledi. Rasulullah s.a.v. Efendimiz'i övdü, sonra şu beyitlerle hasretini dile getirdi:

Uzaktayken sana ruhumu gönderir dururdum,
Benim yerime senin ayağının toprağını öpsün diye.

O hayalimi süsleyen devlet şimdi önümde hazırdır,

Ey sevgili, uzat elini de dudaklarım öpüp nasibini alsın.

O anda Rasul-i Kibriya s.a.v., kabr-i şerifinden nurlu elini uzattı. Seyyid Ahmed Rufaî k.s. tam bir edep, hasret ve hürmet içinde o saadetli eli öptü. Orada bulunan arif ve âlimlerden pek çok kimse de bu keramete şahit oldular.21

Bu ümmetin içinde Rasulullah s.a.v. Efendimiz'in her cinsten ve her yaştan aşıkları vardır. Aslında her gönül ondan ilâhi aşkı öğrenmek için yaratılmıştır. O, insanlığa Allah için sevmeyi ve sevilmeyi öğretmiştir. Ondan sevgi dersi almayanların sevgisi yalandır. Ölmeden önce tevbe edip bizim için yaratılmış o rahmetten payımızı almaya çalışalım. Bu sevginin ve edebin sonu onunla ebedi âlemde ebediyen komşu olmaktır. Bunun için ne yapılsa değer.


Kaynak: semerkand
Kaynak: www.serhaber.com